Ísland úr Nató - herinn burt

Nýlega datt Dagfari blað Herstöðvarandstæðinga inn um lúguna eins og það hefur gert árum saman. Ég verð að játa að ég varð nokkuð hissa fyrst því ég hafði eins og aðrir orðið vör við að herinn er bara farinn. Ég skoðaði myndirnar í blaðinu eins og ég er vön (þeir stela/fá lánaða ansi góðar skopmyndir) og henti svo blaðinu. Ég hef alla tíð verið ákafur friðarsinni og hernaðarandstæðingur og fundist hernaðarfræði vera leikur karlmanna sem aldrei hafa orðið fullorðnir. Þegar ég hef nennt að hugsa um það líður mér alltaf illa yfir að svona vanþroskaðir karlar fá svona mikla peninga og völd til að leika sér í byssuleik. Og hversu mikil áhrif á líf fólks á þessari plánetu þetta bruðl hefur og hversu auðvelt væri að brauðfæða mannkynið ef hætt yrði í stríðsleiknum. Nema hvað þetta er svo svekkjandi umhugsunarefni að ég hugsa helst ekki um það (gamla góða vandamálafælnin - ég ætti kannski að fara í meðferð).
En þetta með herinn burt. Þegar ég var yngri nennti ég að fara í Keflavíkurgöngur og mæta á mótmælafundi og veifa borðum og fánum og hrópa slagorð (sem ekki er eðlileg hegðun fyrir Íslendinga). Þetta var mikið hjartans mál stórs hóps fólks og stjórnvöld litu alvarlegum augum á þessa vitleysinga sem ekki voru kurteisir við ameríska herinn. Þeir fengu kaldan hroll við tilhugsunina um að herinn færi, Ísland yrði áreiðanlega gjaldþrota. Ég held að fólk þurfi ekki að vera mjög gamalt til að muna þegar þessi viðhorf voru ríkjandi í samfélaginu. Svo bara fór herinn, ekki af því að við sögðum honum að fara, nei það var skriðið og betlað og öllu stolti hent út um gluggann bara til að halda í hann. Herinn bara fór af því að hann nennti ekki að vera hér lengur. Hér var enginn óvinur svo það var ekkert gaman að leika sér í byssuleik. Merkilegast finnst mér samt að Íslendingar ypptu bara öxlum, það var einhvernveginn bara: „Ha, já herinn farinn!! og hvað með það?“ Eins og þetta var búið að vera mikið lífsspursmál, búið að gera þetta að þvílíku máli í áratugi. Svo bara fóru þeir.

Í minningu bíls

Fallinn er góður og traustur félagi. Ég ákvað í sumar að þetta yrði síðasta ár Ofur-Subaru. Hann var orðinn svo ryðgaður greyið að hann leit helst út eins og tígrisdýr. En mér var svosem sama ryðblettina á líkamanum það var ryðið í grindinni sem ég hafði áhyggjur af. Botninn var orðinn svo götóttur að þegar ég ók um malarvegi í uppsveitum Árnessýslu heyrðist ekki mannsins mál sökum gauragangs af grjótkasti. Svo Ofur-Subaru fékk ekkert viðhald, var á ónýtum dekkjum og pústið hrunið. En ég gat ekki slitið á strenginn sem hélt okkur saman. Við erum búin að lenda í svo mörgum ævintýrum, fara um óvegi og yfir stórfljót. Og alltaf fór hann í gang tilbúinn að þjóna. En þá kom Hafsteinn Davíðsson til bjargar og skipaði mér að kaupa nýjan bíl, þetta gegni ekki legnur svona. Hann búinn að lesa bílaauglýsingarnar í Fréttablaðinu í margar vikur og benda mér á ákjósanlega bíla. Svo við fórum saman á Selfoss og skoðuðum bíla og ég fann einn rauðan Súbarú sem alveg passaði mér. Þannig að Ofur-Súbarú var tæmdur af nauðsynlegum fylgihlutum: topplyklasetti, startköplum, vatnsbrúsa, smurningsbrúsa, kaðlabendu, strekkiborðum, loftneti, girðingarstaur, ullarteppi, regngalla, 10 kúlupennum, slöngu úr rakstrarvélardekki (gerði ökumannssætið að loftpúðasæti)og varadekki. Að því loknu fór ég á gámasvæðið, fékk vottorð og númeraplöturnar og labbaði heim. Ósköp sá ég nú eftir öldnum félaga þar sem hann stóð og beið örlaga sinna. Rauður dugar nú ágætlega, malar eins og köttur, hendist upp í 120 án þess að ég taki eftir en hann skortir persónuleika. En það stendur vonandi til bóta.